Je devrais raconter.
Pas envie. Pas envie de raconter comment Sonia a passé ses premiers jours de ramadan. Le manque de nourriture, la longueur des journées, l’absence d’espoir. Pas envie de raconter ma mère, mon père, mes frères, Nour. Pas envie de raconter ramadan sans elle. Raconter la table vide, les silences, la gorge serrée. Je n’ai plus envie.
Sachez juste que samedi et dimanche, c’est soit la nourriture de la prison, soit un jeûne sans fin. Sachez que cette nourriture, personne ne la voudrait, même pour ses pires ennemis. Sachez qu’en plus de la faim, il y a la gale.
Quoi dire d’autre ? Rien. Ça suffit.
Ramla Dahmani Accent
************
حقني نحكي
اما ما عينيش. ما عينيش نحكي كيفاش سنية عدّات أوّل أيّامات رمضان. الجوع، النهار كيفاش يتشرمط، القهر. ما عينيش نحكي على أمّي و بابا و خواتي و على نور. ما عينيش نحكي على رمضان بلا بيها. على الطاولة الفارغة، على السكات، على الخنقة و الدموع. ما عادش عيني
يكفي تعرفو اللي نهار السبت و الأحد، يا إمّا تاكل الڤلبة متاع الحبس، يا إمّا تعلّق على الصيام. و يكفي تعرفو اللي الڤلبة حد ما يرضاها حتى لعدوّو. و يكفي تعرفو اللي زيد على الجوع و القهر الجرب
شنوّة نزيد نقول؟ حتى شي. يزي اللي تقال فيه البركة