Quand Sonia vacille, c’est mon univers qui bascule
Il y a des piliers qu’on croit inébranlables.
Des voix qu’on pense inextinguibles.
Des présences qui, même derrière des barreaux, illuminent tout ce qu’elles touchent.
Sonia est de celles-là.
Elle a tenu bon.
Quand ils sont venus l’arracher à sa liberté.
Quand ils l’ont traînée, sous les cris et la violence, jusqu’à cette cellule sans âme.
Quand ils ont multiplié les attaques, les humiliations, les injustices.
Elle a tenu bon.
Quand elle a compris que ce combat ne serait pas celui du droit, mais celui de l’arbitraire.
Quand chaque procès s’est transformé en mascarade.
Quand la machine judiciaire s’est mise à tourner inlassablement, non pas pour juger, mais pour broyer.
Elle a tenu bon.
Pour nous.
Pour ne pas nous inquiéter.
Pour nous envoyer des sourires, même derrière des vitres trop épaisses.
Pour nous remonter le moral alors que c’était elle qu’ils avaient enfermée.
Aujourd’hui, elle est fatiguée, mais elle tient encore.
Parce que la fatigue ne prévient pas.
Parce que la fièvre s’installe et refuse de partir.
Parce que dans cet endroit, tout est compliqué. Ici, même tomber malade est une punition, une condamnation supplémentaire.
Elle a mal. Elle frissonne.
Elle attend qu’on daigne s’occuper d’elle.
On ne l’ignore pas. Non. Ce serait trop simple.
On la fait attendre.
On la laisse dans cet entre-deux, où l’espoir s’effrite, où l’inconfort devient une torture.
Elle pourrait être soignée.
Elle pourrait aller mieux.
Mais non. Pas tout de suite.
Parce que le pouvoir, ici, se mesure en heures volées, en souffrances prolongées, en humiliations silencieuses.
Et pendant ce temps, l’acharnement continue.
Un nouveau rendez-vous avec la justice.
Un de plus.
Une nouvelle convocation. Une nouvelle justification absurde à donner.
Une nouvelle preuve que la justice n’existe plus.
Un énième face-à-face avec l’injustice, où tout est déjà écrit d’avance.
Même si je doit le reconnaître aujourd’hui, la Cour de cassation a pris une “décision historique” qu’on n’a plus vu depuis la déchéance de la justice tunisienne : elle a cassé la décision de la chambre d’accusation et renvoyé l’affaire devant une autre chambre d’accusation pour un nouvel examen. Acceptons avec bonheur d’être leur balle de ping-pong.
Je reconnais et salue l’effort de la chambre 29 de la Cour de cassation, mais
je n’ai jamais aimé les pilules calmantes qui apaisent la douleur sans soigner la maladie.
Je préfère les traitements qui éradiquent le mal a la racine.
Mais tout ça ne change rien.
Ils veulent user sa patience, son corps, son moral.
Ils savent qu’ils n’arriveront jamais à la soumettre autrement.
Ils espèrent que l’épuisement finira le travail que la prison n’a pas encore réussi à faire.
Mais ils se trompent.
Parce que Sonia ne tombe pas.
Elle plie peut-être sous le poids de l’injustice, mais elle ne cède pas.
Elle souffre, mais elle résiste.
Ils peuvent la priver de tout, la pousser à bout, essayer de lui arracher jusqu’à son dernier éclat de force…
Elle leur échappe encore.
Je ne peux rien faire pour calmer sa fièvre.
Je ne peux rien faire pour alléger son fardeau.
Je ne peux que constater, encore et encore, à quel point ils sont lâches.
À quel point ils ont besoin de la faire souffrir pour asseoir leur pouvoir.
À quel point ce système entier repose sur l’injustice et la cruauté.
Alors non, je ne vais pas dire que tout ira bien.
Je ne vais pas faire semblant d’y croire.
Je ne vais pas prétendre qu’il y a un espoir immédiat.
Mais une chose est sûre : Ils n’auront jamais ce qu’ils veulent.
Parce que Sonia ne cède pas.
Parce qu’elle leur renvoie leur propre violence en pleine figure, sans même lever la voix.
Parce que leur acharnement prouve une chose : c’est eux qui ont peur.
Et nous, dehors ?
Nous, nous tenons bon avec elle.
Nous n’avons pas le droit d’être fatigués, pas le droit de douter, pas le droit de faiblir.
Parce que si elle continue, malgré tout, nous continuerons aussi.
Alors aujourd’hui, je n’ai pas envie de hurler ma haine.
Je n’ai pas envie de pointer du doigt les bourreaux.
Je n’ai pas envie d’écrire sur les monstres qui orchestrent tout ça.
Aujourd’hui, j’écris pour elle.
Pour qu’elle sache que même si elle n’a plus la force de sourire,
même si elle n’a plus la force de nous rassurer,
même si elle tombe, nous serons là pour la rattraper.
Et tant qu’il nous reste une once de souffle, une once de rage, une once d’espoir,
on ne lâchera rien.
Qu’ils le sachent.
Ils ne gagneront pas.
**********
كي سنية ترخّ تقول دنيتي تتهدّ
فمّا عباد تحسّهم جبال، واقفين، ما يطيحهم شي
فمّا أصوات، حتى كان تحبّ تسكتها، تقعد ترونن في وذنك
فمّا رموز، حتى كان تسكّر عليها بين أربعة حيوط، تقعد تنوّر في الدنيا و تحلّيها
سنية من النوع هذا
ما طاحتش
ما طاحتش نهار لي خطفوها و فكّولها حريتها.
ما طاحتش نهار لي كركروها، وسط السبّان و الشماتة، و لوّحوها في حبس لا فيه لا أمل لا انسانية .
ما طاحتش كي ردموها تحت القضايا، و الذّل، و الظلم و القهر.
قعدت شامخة و واقفة.
حتى كي فهمت اللّي القانون مات و شدو بقعتو القهر و الظلم.
حتى كي تفرجت في مسرحية المحاكمات، اللي الحكم فيها مكتوب قبل ما القاضي يدخل القاعة الجلسة.
حتى كي العدالة ولات مكينة ترحي، لا يهمها لا في العدل لا في الحقيقة.
قعدت شامخة و واقفة.
على خاطرنا.
باش ما تحيّرناش و ما تزيدش علينا همّ على همّ.
تضحكلنا و لو من ورى البلاّر و قدّام كاميرا و ڤرديانة تضحك حتى كان ضحكتها تكوي.
تضحكلنا باش تهزلنا المورال و هي الضرب هابط عليها من كل شيرة.
اليوم سنية عيات، أما مازالت واقفة.
عيات على خاطر المرض ما يشاورش.
عيات على خاطر البدن كي يطيح، واحد ما يقعد واقف كان بالڤرينتة.
على خاطر في حبس منوبة، المرض موش وجيعة و برى، المرض حكم بالإعدام.
موجوعة و تَقْلي بالسخانة، تتڤضرف و تستنّى.
تستنّى في رحمت ربي خاتر ايست من رحمت لعباد.
على خاطر في أبو غريب منوبة، الوجيعة لازمها تقتلك قبل ما تتحركلهم شعرة.
كانو ينجموا يداويوها مالنّهار لوّل
كانو ينجموا يخفّفوا عليها.
أما لا. حتى يشفوها طايحة.
ما يقلولهاش ما فماش دوى اما يخلّيوها تستنّى، بلعاني، ما يداويوك إلا ما يذلّوك و يقهروك.
على خاطر هالسلطة اللي ترحي فينا ما يحسّو رواحهم عباد و قويين إلا ما يهدوك و يذلوك و يقهروك و يسرقولك صحتك.
و المكينة باقي ترحي.
القضية وراء القضية، زيدو مازال يتنفس.
ابتدائي، استئناف، تعقيب كل جمعة كذبة جديدة، يحبوها تشارك فيها.
بالكش نصدقو اللي بلحق عندنا دولة قانون.
اما لازمني نقولها و نستعرف، اليوم محكمة التعقيب خذات “قرار تاريخي” ما ريناش كيفو مللي تكب سعد القضاء التونسي: نقضت قرار دايرة الاتهام ورجّعت الملفّ لدائرة اتهام أخرى باش تعاود تنظر فيه. ميسالش خلينا نقعدو ما بيناتهم كي الكورة مابين الذكورة.
نستعرف ونحيي مجهود الدائرة 29 متاع محكمة التعقيب، أما عمري ما حبّيت المسكّنات اللّي تخفّف الوجيعة وما تداويش المرض.
ماذابيا على دواء اللّي يقلّع الدّاء من أصلو
اما هالقرار ما يبدّل شي
على خاطر يحبوها تقول “ماينة”.
على خاطر يعرفو اللّي الطريقة الوحيدة باش يكسروها هي التعب و القهر و المذلّة.
على خاطر اليأس يكمّل الخدمة اللي الحبس ما نجّمهاش.
أما يغلطو.
سنية ما يرّكعوهاش.
موجوعة، أما تقاوم
يمكن بدنها يرّخ، يمكن المرض يفشّلها، يمكن صوتها يبحّ، أما سنية ما تطيحش.
يردموها تحت القضايا، يزيدو في التهم، يتفنّنو في التعذيب، يحاولو يسكتوها
أما ما طيحلهمش.
ما نجمش نخفّف عليها و لا نداويها.
ما نجمش نحّي عليها القهر.
ما نجم كان نتفرّج، العين بصيرة و اليد قصيرة، نتفرّج في اختي و ندعي بيهم.
نتفرّج فيهم كيفاش يتلذّذو بالتعذيب.
نتفرّج في قلّة الرجولية و التسوقيط متاعهم و كيفاش سلطتهم قايمة كان على الخبث و الحقد.
ما نجمش نقول لاباس هاي بش تخرج
ما نجمش نكذب عليها و على روحي و نقول ايّامات و يوفى هذا الكل.
ما نجمش نكذب عليكم و نقلكم أقفو معانا ما عاد ما مزّال.
ما نجمش نقول الشمس زارقة وقت اللي الدنيا ضلامت في عينيا
نجم نقول حاجة وحدة
على طويل و إلا على قصير هما اللي بش يطيحو.
خاطر سنية ما تركعش.
خاطر حتى و هما مسكرين عليها صوتها اقوى منهم
خاطر الهرسلة اللي عاملينها عليها تثبت حاجة وحدة: هما اللّي خايفين
يستنّاو فيها ترخّ.
يستنّاو فيها تسلّم.
اللي يستنى خير مللي يتمنى.
و أحنا مع سنية. لا نكلّو لا نملّو.
واقفين، مكبّشين، مازلنا شادّين.
ماناش بش نضعفو و مادامها واقفة احنا زادة واقفين
اليوم، ما عنديش جهد بش نكتب على القضاة و لا على مديرة الحبس.
ما عنديش جهد بش نكتب على الوحوش اللي يحركو في المكينة.
اليوم، نكتب لسنية .
نحبها تعرف اللّي حتى كان تعبت نعرفها اللي مازالت واقفة.
نحبها تعرف اللّي حتى كان ضحكتها طفات قوتها ما نقصتش.
نحبها تعرف اللّي حتى كان تطيح، أحنا نلقفوها
و مادام فينا نفس، مدام فينا قطرة دم، رانا مكملين.
افهموها مليح.
مكمش بش تركّعونا
Ramla Dahmani Accent
