Aujourd’hui, après près d’une heure et demi d’attente on a pu voir Sonia. Elle est sortie et, malgré tout ce qu’elle traverse, elle était resplendissante. Ses cheveux ont poussé, tout le devant est blanc. Ça lui donne un air de sagesse, l’air de quelqu’un qui a vu beaucoup de choses et qui en a tiré une force tranquille. Mais ce qui m’a frappée, c’est à quel point elle a maigri. Ça m’a serré le cœur. Malgré cela, son visage était serein, et elle semblait en paix, ou du moins, elle essayait de l’être.
On n’a eu droit qu’à dix minutes avec elle, papa et moi. Dix petites minutes. C’est rien du tout, surtout qu’on ne savait pas qu’on aurait si peu de temps. On n’a pas pu lui dire tout ce qu’on voulait, ni lui poser toutes les questions qu’on avait en tête. C’est frustrant, parce que chaque minute compte, et là, on nous en a volé la moitié sans prévenir. Je me raccroche à cette ironie : deux chemises acceptées, 10 mns retranchées !! Quelle victoire !
Je lui ai demandé comment elle se sentait. Elle m’a répondu qu’elle allait bien. J’espère de tout cœur que c’est vrai, mais je ne peux pas m’empêcher de douter en la voyant si amaigrie. Elle m’a dit : « Je suis zen et je resterai zen, je ne m’énerverai plus parce que si je m’énerve, c’est mon corps qui lâche. » Elle n’a jamais eu de problèmes de santé avant, à part une hypothyroïdie, ni diabète ni tension, et voilà qu’aujourd’hui, elle doit surveiller ces maladies, cadeau empoisonné de cette incarcération injuste.
J’ai à peine eu le temps de lui donner des nouvelles de maman et de sa fille. Elle m’a raconté la chaleur intenable, la fournaise à l’intérieur de la cellule. Elle m’a dit qu’il n’y a plus de douche depuis quatre semaines. Quatre semaines sans une vraie douche, juste un tuyau dans sa cellule pour se laver tant bien que mal. C’est révoltant. Et depuis trois semaines, plus de parabole. On pourrait penser que c’est un détail, mais dans une cellule où le temps s’étire interminablement, la télé devient leur seul lien avec l’extérieur, leur seul moyen d’échapper à cette réalité sordide. Sonia lit, et ça l’aide à tenir, mais les autres souffrent énormément de cette absence. Elles ne vivent plus que par les séries, et quand on leur retire ça, on les force à affronter leur quotidien sans aucune échappatoire. Ça crée des tensions énormes.
Papa souffre tellement de voir sa fille ainsi. C’est terrible pour lui, un père qui a toujours voulu protéger ses enfants, de la voir derrière une vitre, impuissant. Dès notre arrivée elle m’a demandé de lui passer le téléphone, mais Il a passé plus de temps à la regarder qu’à lui parler, incapable de supporter cette situation. Et pour moi, c’est dur de voir mon père dans cet état, de le voir souffrir autant sans rien pouvoir faire pour l’aider.
Et pourtant, malgré tout ça, Sonia continue de sourire. Ce sourire me bouleverse. Je ne comprends pas d’où elle puise cette force. Mais je sais que je veux être à sa hauteur, je veux trouver en moi cette même force. Sonia est mon modèle. Je l’aime plus que jamais, et je l’admire profondément. Ce n’est pas parce qu’elle est ma sœur, je dirais la même chose de n’importe quelle autre femme qui gèrerai aussi bien sa situation, mais elle est vraiment exceptionnelle. Malgré toute son acceptation il est urgent qu’elle sorte de là. Cette situation est intenable, elle ne mérite pas ça.
Sonia mérite de retrouver sa liberté, de retrouver la vie qui lui a été volée. Elle doit sortir, pour elle, pour nous, pour toutes celles et ceux qui la regardent comme un exemple.
اليوم، بعد تقريب ساعة ونص من الانتظار، أخيرًا شفت سنية. وبالرغم من كل اللي عايشته، كانت تشعّ بالجمال. شعرها طوال،و القدامي لكلو أبيض. ها البياض عطاها هيبة الحكمة، هيبة وحدة شافت برشة حاجات وتعلمت منهم كيفاش تولّي قوية وهادية. أما الحاجة اللي وجعتني، هي قداش ضعفت. قلبي تقطع كشفتها كيفاش ولاّت. وبرغم هذا الكل، وجهها كان مرتاح، وكأنها في سلام، ولا على الأقل، قاعدة تحاول تكون في سلام
ما خلاونا كان عشرة دقايق معها، أنا وبابا. عشرة دقايق برك. تعداو كي البرق، وخاصة الي ما كناش نعرفوا اللي عنا كان شوية وقت. ما نجمناش نقولولها كل اللي كنا نحبو نقولوه، ولا نسألوها على كل اللي كان في بالنا. حاجة تقهر، خاطر كل دقيقة بحسابها، حرمونا من نص الوقت. كثر الهم يضحك: قبلوا زوز سواري و نحاولنا عشرة دقايق. انه لنصر عضيم
سألتها شنوى حوالها. قتلي إنها بخير. و انشالله ربي يسمّعني الخير خاتر ضعفت برشى. قتلي: «أنا هادئة وباش نبقى هادئة، ما عادش باش نتغشش خاطر بالغش جسمي هو اللي باش يطيح.» عمرها ما كانت عندها أمراض مزمنة بخلاف الغصّة، لا سكري ولا ضغط، و اليوم تعاني في هالأمراض اللي ركبهملها الحبس و الظلم
عطيتها أخبار امي وبنتها. حكاتلي على السخانة اللي ما تتطاقش، الجحيم اللي في داخل الزنزانة. قتلي اللي شهر وهي من غير دوش. شهر كامل بلا دوش، كان سبالة في الزنزانة تغسل بيها كيما جى جى. حاجة تقهرك. وزيد من ثلاثة أسابيعة، ما فمّاش بارابول. يمكن تبان حاجة صغيرة، أما في الزنزانة وين الوقت يمشي ببطء شديد، التلفزة تولي رابطهم الوحيد مع العالم البرّة، والطريقة الوحيدة باش يهربوا من الواقع القاسي. سنية تقرأ، وهذا يعاونها باش تعدي الوقت، أما لخرين يعانيوا برشة من غياب التلفزة. ولات حياتهم قائمة على المسلسلات، ومع غيابهم، يتحطوا وجهًا لوجه مع الواقع المرير. هذا يزيد التوتر برشة
بابا تدزادلو وجيعة على وجيعة كيف يشوف بنته في الحالة هاذي. حاجة تكسرلو قلبو، اب مهمتو يحمي صغاره، و هو يشوفها من وراء بلار، مكبّل ما ينجم يعمل شيء. ملّي وصلنا، طلبت مني نعديلو التليفون، أما الي تفرج فيها اكثر ملي تكلم معاها، عاجز باش يستحمل الوضع هذا. وأنا، نموت كي نشوف بابا في الحالة هاذي، نشوفو يتعذب هكا وما نجم نعمل شيء باش نعاونو
وبرغم من كل هذا، سنية ما زالت تبتسم. الابتسامة هاذي ترجّع فيا الروح. مش فاهمة منين تبركالله تجيب القوة هاذي. حاجة وحدة نعرفها: نحب نكون كيفها، نحب نلقى في روحي نفس القوة هاذي. سنية هي قدوتي. نحبها أكثر من أي وقت فات، ونقدرها من أعماق قلبي. مش خاطرها أختي، كنت نقول نفس الكلام لو كانت مرأة أخرى تواجه موقفها كيفها، أما و الله سنية فعلاً استثنائية. وبرغم قبولها لكل شيء، لازمها تخرج في أسرع وقت. الوضع هذا ما ينطاقش، وهي ما تستحقش هذا. سنية تستحق الحرية، تستحق ترجع لحياتها اللي تسرقت منها. لازمها تخرج، ليها هي، و لينا احنا، و لكل الناس اللي يشوفوها مثال يحتذى به
Ramla Dahmani Accent