Depuis ma visite à la prison hier, je suis mal, incapable de trouver le sommeil ou un semblant de paix. Ce que j’ai découvert me hante.
Sonia et moi, depuis notre plus jeune âge, avons développé un langage secret pour échapper à la sévérité de nos parents. Jamais je n’aurais imaginé que ce code serait nécessaire aujourd’hui, alors que ma sœur est emprisonnée et que nous nous parlons à travers une vitre, sous l’œil vigilant d’une caméra et d’une gardienne, chaque mot surveillé, chaque geste épié.
Malgré cette surveillance, Sonia a réussi à me transmettre son message, et autorisée à le partager avec vous, car c’est la vérité brute. Le 20 août, Sonia a vécu une expérience qu’elle a assimilé à une agression, à un Viol moral.
On l’a entièrement dénudée, forcée à se mettre à genoux, et on a envahi son intimité par le regard et le toucher sans la moindre considération pour sa dignité et en violation flagrante de la réglementation pénitentiaire ( et notamment du guide du détenu)
Elle n’a pas été autorisée à s’abriter derrière un paravent encore une fois comme l’exige la réglementation pénitentiaire. Depuis ce jour, Sonia ne dort plus. Elle, qui est entrée en prison en pleine santé, souffre aujourd’hui de multiples maladies. Son corps réagit à toutes les agressions, à tout le harcèlement qu’elle subit :
tension artérielle, diabète, douleurs dorsales insupportables. Il y a des jours où elle ne parvient même plus à se tenir debout sans assistance.
Pourtant, Sonia continue de se battre.
Sa force m’émerveille et m’inspire. Moi, qui me croyais forte, je sais maintenant que j’aurais craqué sous cette pression, sous ce harcèlement incessant. Mais elle, elle reste debout, la tête haute, prête à affronter son procès avec courage.
Depuis des semaines, j’essaie de lui apporter des vêtements acceptables pour la direction de la prison, des vêtements simples, de tous les jours. Mais à chaque fois, ils sont refusés sous des prétextes futiles.
D’abord, on m’a dit que les cols des chemises étaient « doubles » et donc inacceptables. Quand j’ai insisté, ils ont repris les chemises, pour demander une nouvelle fois l’autorisation. La réponse fut la même, avec l’ajout d’une autre excuse : « de toute façon, elle a déjà une chemise. » Même Maître Mehdi Zagrouba , présent hier, n’a pas réussi à faire entendre raison à la directrice de la prison, qui a réitéré l’interdiction des chemises, arguant que Sonia avait déjà de quoi s’habiller.
Le harcèlement ne cesse de croître, et hier, mon frère et moi avons craqué. Voir notre sœur souffrir ainsi, la voir derrière les barreaux pour un simple délit d’opinion, est déjà une injustice insupportable. Mais assister au harcèlement qu’elle endure, c’est encore pire. On m’a fait savoir que je risquais gros en parlant. Je tiens à dire que je ne fais que rapporter la vérité, ce que Sonia m’a confié, ce que les avocats nous ont rapporté. Et je n’ai pas peur. Je n’ai pas peur, même si je sais qu’aujourd’hui, n’importe qui peut être harcelé, n’importe qui peut se retrouver derrière les barreaux pour avoir dit un mot de trop. Je n’ai pas peur parce que je suis dans mon droit, parce que j’ai le droit de défendre ma sœur et de dire ce qu’elle subi, parce que je crois en la suprématie de la loi et rien que la loi.
Si on doit me menacer, si on doit m’arrêter pour cela, qu’il en soit ainsi. Je n’arrêterai pas de dénoncer ce qu’on fait subir à ma sœur. Je n’arrêterai pas de rappeler à tout le monde que Sonia se tient encore droite, qu’elle est forte, qu’elle ne craquera pas. Sa famille ne craquera pas non plus. Nous serons toujours là, derrière elle. Et si demain on me fait taire, mon frère prendra le relais, puis mon autre frère , puis notre père, puis notre mère. Même si toute notre famille devait être emprisonnée, il y aurait encore les amis et tous ces inconnus qui nous soutiennent. Il y aura toujours quelqu’un pour dire que Sonia n’a rien à faire en prison et que le harcèlement qu’elle subit est une honte, une grave atteinte aux droits humains, une injustice qui ne pourra jamais être effacée. Quoiqu’il arrive la loi et le droit finissent toujours par l’emporter.
************
ملي زرت سنية البارح، روحت في حالة إكتآب ، لا نجمت لا نرقد ولا نرتاح. أنا وسنية، من صغرنا، تعلمنا نحكيو بالكُدْ مالصعب متاع والدينا. عمري ما كنت نتخيل الي بش يجي نهار نحتاجو للكُدْ واحنا نحكيو من ورى بلار ، بكاميرا فوق روسنا وحارسة تراقب فينا، كل كلمة نحكيوها مسموعة وكل حركة مرصودة
ورغم هذا، سنية نجمت تقلي اللازم، اليوم أنا نحكيلكم على التفاصيل هذي على خاطر سنية سمحتلي. هاذي حقيقة سنية. 20 أوت، سنية عاشت ما نعتتوا هي بما يمكن اعتباره اغتصاب معنوي في خرق للتراتيب الموضوعة لحماية السجين. جبروها تنحي حوايجها الكل، ركعوها على ركايبها ، تفرجوا و لمسو خصوصيتها من غير حتى ساتر باش يحميها. من نهارتها ، سنية معاتش تنجم ترقد. سنية الي دخلت السجن وهي لاباس بيها، ولات عندها برشا أمراض. بدنها بدا يرد على كل هجمة وعلى كل قهرة تعيشها: ارتفاع الضغط، السكر، الي عمرها ما مرضت بيهم قبل، وظهرها تاعب. فمّا أيام ما تنجمش توقف على ساقيها وحدها
ورغم كل هذا، سنية ما زالت واقفة. قوتها تبهّرني وتلهمني. أنا الي كنت نحسب روحي مرا قوية، نعرف الي إذا كنت في بلاصتها راني طحت تحت الضغط والقهر الي عايشته. أما هي، واقفة، راسها مرفوع، ومستعدة تواجه المحاكمة
من أسابيع، نحاول نجيبلها حوايج الي تنجم تقبلهم إدارة السجن، حوايج بسيطة، و عدية. لكن كل مرة يرفضوهم بتعلاّت واهية. في الأول قالولي الكولات متاع السواري دوبل ومش مقبولة. ثم، عاودو خذو السواري وقالولي بش يعاودو يطلبو الإذن. جاوبوني بنفس الرفض، وزيد قالولي: « هي ديجا عندها سورية ». حتى الأستاذ مهدي زڤروبة، الي كان موجود حاول من ناحيتو. لكن، المديرة جاوبتوا بأن السواري ممنوعة وأن سنية عندها ما تلبس
الهرسلة تزيد وتزيد، وانا وخويا البارح مرضنا. نشوفو أختنا في العذاب هذا، نشوفو أختنا وراء القضبان على خاطر ارائها و تمسكها بمواطنيتها، هذي في حدها مظلمة . لكن نزيدو نشوفو القهر والهرسلة الي تعيش فيهم، هذا أمرّ وأمرّ
قالولي الي أنا نجم يصيرلي مشكل كي نحكي على هذا. أنا ماني نقول كان في الحقيقة، نقول الي قالتهولي سنية، نقول الي قالوهولنا المحامين. ومانيش خايفة. مانيش خايفة بالرغم نعرف الي اليوم أي حد ينجم يتعرض للهرسلة، أي حد ينجم يلقى روحو وراء القضبان على خاطر كلمة قالها. مانيش خايفة على خاطر أنا في حقي، على خاطر عندي الحق ندافع على أختي وعندي الحق نحكي على شنو قاعد يصيراها خاترني أنا متمسكة بالقانون و نتحرك في ايطارو فقط
إذا لزم يهددوني، إذا لزم يوقفوني على خاطر هذا، موش مشكل. منيش بش نسكت كان منفضح شنو قاعد يصير لاختي. ومانيش بش نبطل نذكّر الناس الكل الي سنية ما زالت واقفة، قوية، وماهيش بش تطيح. عائلتها زادة ماهيش بش تطيح. ديما وراها و مساندينها. وإذا نهار يسكّتوني، خويا بش يكمل،و بعدو خويا الآخر، ومن بعد بابا، ومن بعد امي. حتى كان يحبسونا الكل، ما يهمش. ديما بش يكونوا فما صحاب، يكونوا فما الناس الي ما نعرفوهمش و يساندو فينا. ديما بش يكونوا فما ناس الي بش تقعد تقول الي سنية بلاصتها مش في السجن وأن الهرسلة الي قاعدة تعيشها عار، وضربة كبيرة لحقوق الإنسان، وما فما حتى شي من هذا الكل يتنسى مع الوقت أو يسقط بمرور الزمن و القانون في آخر المطاف بش تكون عندو الكلمة الأخيرة
Ramla Dahmani Accent